หนึ่งปีแห่งความอาลัย
บันทึกนี้ผมเขียนไว้เมื่อ ๑ ปีก่อน… เมื่อก่อนผมมักสงสัย ว่าเวลาบ้านเมืองเกิดเหตุการณ์สูญเสียบุคคลสำคัญของชาติแบบนี้ เหล่าห้างร้านบริษัทต่างๆ มีการรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ทันท่วงทีได้อย่างไร เราได้เห็นโฆษณาทุกที่ กลายเป็น คำถวายอาลัย ทีวีโทรทัศน์กลายเป็นโทนสีทึบ เหล่านี้ ผมไม่เคยคิดว่างาน “เบื้องหลัง” เพื่อ “เบื้องหน้า” เหล่านี้ จะทำกันอย่างไร จนกระทั่งคืนเมื่อวาน สิ่งที่ผมสงสัยและเกิดคำถามมาตลอดก็ได้มลายหายไปสิ้น… ข่าวลือต่างๆ ถาโถมมาช่วงบ่าย ๓ – ๖ โมงเย็นอย่างหนาหู การเตรียมการรับมือกับเหตุการณ์เหล่านี้ กลายเป็นเรื่อง เร่งด่วน และฉุกเฉิน ทุกอย่างถูกวางแผนไว้ แม้ว่าในการประชุม ทุกคนไม่อยากจะพูดถึงเลยก็ตาม หรือแม้แต่การประชุมที่เปี่ยมไปด้วยคราบน้ำตา และเสียงสั่นเครือ ของผู้เข้าร่วมประชุม จนกระทั่งผมออกห้องประชุมมา เริ่มเตรียมงานด้วยมือและใจที่สั่นรัว เร็ว ผิดแปลกกว่าปกติ หลายอย่างทำไปผิดๆ ถูกๆ ด้วยสติไม่สมประดี และเป็นเหมือนกับทุกๆ คนที่รู้ว่า ไม่อยากทำ เพราะความเชื่อเรา ไม่อยากแช่ง หรือทำอะไรให้มันเป็นลางบอกเหตุ แม้ว่าจะมีสาย หรือวงใน คอนเฟิร์มกันมาเป็นระยะๆ สื่อทุกชิ้น ถูกเปลี่ยนโทนสี ลดความสดใส